Σχολιάζει μια φωτογραφία του ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Την βρήκα να έχει τρυπήσει την άσφαλτο, κοντά στην παραλία Καλαδί των Κυθήρων, και έμεινα να την κοιτάζω αποσβολωμένος καθώς τα φύλλα της στόχευαν το γαλάζιο του ουρανού. Την ώρα που την αιχμαλώτιζα με το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, συνέκρινα το κουράγιο της να βγει στον καθαρό αέρα με τη δική μας νωχελικότητα, τον ωχαδελφισμό και την παραίτησή μας από κάθε προσπάθεια να κόψουμε τα δεσμά μας. Μας στέρησαν την αισοδοξία για το αύριο και τις μικρές χαρές της ζωής. Μας φόρτωσαν με φόρους, μας έκοψαν το γέλιο και πούλησαν την όμορφη αυτή γωνιά του πλανήτη στους τοκογλύφους αντί πινακίου φακής. Κι' εμείς τους κοιτάζουμε εξαντλημένοι κι' αυτοκτονούμε...  

Καιρός να μιμηθούμε την κρεμμύδα συνέλληνες...

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάθε φορά που στα ταξίδια μας συναντώ και συζητώ με ανθρώπους σαν τον Φιλιππή Ζερβό, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να βλέπω ακόμη ζωντανή την παράδοση ενός τόπου. Που μπορώ να περπατώ σε μονοπάτια γήϊνων παραδείσων, με νερά που κατηφορίζουν στις πλαγιές του βουνού, καταρράκτες, οργιώδη βλάστηση και πουλιά που μπορούν και θέλουν ακόμη να τραγουδούν.

Είκοσι πέντε σχεδόν νερόμυλοι υπήρχαν κάποτε στην περιοχή του Μυλοποτάμου των Κυθήρων, σύμφωνα με όσα μου είπε ο Φιλιππής. Όλοι δούλευαν και άλεθαν το σιτάρι με τη δύναμη του νερού που έβγαινε, και συνεχίζει να βγαίνει, από τα σωθικά της Κυθηραϊκής γης. Σήμερα, όλοι εκείνοι οι νερόμυλοι κείτονται σε ερείπια και μόνο ο νερόμυλος του Φιλιππή δέχεται τους επισκέπτες που θέλουν να ξαποστάσουν, να πιουν ένα καφέ και να ακούσουν από το στόμα του πρόθυμου Φιλιππή την ιστορία του νερόμυλου και με ποιο τρόπο η ορμή του νερού γυρνούσε κάποτε τις μυλόπετρες.

Του Θάνου Τζήμερου.

Ας πούμε ότι χάλασε η μηχανή του αυτοκινήτου σου, το οποίο είναι και κάποιας ηλικίας. Το πας ρυμούλκα στο συνεργείο κι ο μηχανικός, χωρίς καν να ανοίξει το καπό, σου λέει: «θα αλλάξω 12 εξαρτήματα, είμαστε εντάξει»; Πριν προφτάσει να σχηματιστεί στο πρόσωπό σου η έκφραση της απορίας, πετάγεται από το βάθος ο βοηθός του μηχανικού και αντιπροτείνει: «εγώ, μάστορα, θα έλεγα να αλλάξεις 5 τώρα και άλλα 3 σε έναν μήνα». Την κουβέντα ακούει κι ο λογιστής του συνεργείου: «Ρε παιδιά, σήμερα είναι Πέμπτη. Τις Πέμπτες είπαμε ότι αλλάζουμε 4 εξαρτήματα, το ξεχάσατε;».

Θα σου φαινόταν «νορμάλ» αυτός ο διάλογος; Θα άφηνες το αυτοκίνητο, ποτέ, στα «έμπειρα» χέρια τους; Τότε, γιατί θεωρούμε φυσιολογική όλη αυτή τη σουρεαλιστική φιλολογία για τον αριθμό των Δημοσίων Υπαλλήλων που πρέπει να απολυθούν;

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Απεχθανόμαστε ως λαός κατά πλειοψηφία τη δικτατορία, την απολυταρχία, την ενός ανδρός αρχή. Γιατί; Διότι δεν μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε ελεύθερα, δεν μας επιτρέπει να ελέγχουμε την εξουσία, ώστε να βελτιώνεται η ζωή μας και να απολαμβάνουμε αυτά που ταιριάζουν σε κάθε άνθρωπο: να μορφώνεται, να ανυψώνεται πνευματικά, να διατηρεί την υγεία του, να μπορεί να εργάζεται, ώστε να αποκτά τα αναγκαία προς το ζην για τον εαυτό του και για τους οικείους του, να αναπαράγεται, να καμαρώνει για τα επιτεύγματά του και για τους απογόνους του, να απολαμβάνει τις στοιχειώδεις χαρές της ζωής, ένα ταξίδι, έστω και σε κοντινό προορισμό, ένα βιβλίο, μία σύναξη με φίλους και συγγενείς, μία επίσκεψη σε έκθεση έργων τέχνης, παρακολούθηση ενός θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου και άλλες μικροχαρές της ζωής.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Θοδωρής Γρηγοράκης είναι ο Πρόεδρος της Κοινότητας Αρωνιάδικων και ο ιδιοκτήτης του μοναδικού παραδοσιακού καφενείου της περιοχής που έχει ηλικία 85 ετών! Τον αναζήτησα, κατά την διάρκεια της πρόσφατης παρουσίας μας στο Τσιρίγο για τις γιορτές του Πάσχα και την Ανάσταση, μετά από προτροπή του καλού μου φίλου Σπύρου Καπίτσα, η σύζυγος του οποίου κατάγεται από το χωριό αυτό των Κυθήρων.

Τον βρήκα, πού αλλού, στο καφενείο του να σερβίρει καφέδες στους θαμώνες και είχα μια όμορφη συζήτηση μαζί του που επεκτάθηκε, εκτός από το παραδοσιακό 85χρονο καφενείο του, και στο χωριό του, τα Αρωνιάδικα, του οποίου εδώ και δέκα χρόνια είναι πρόεδρος. Πρώτοι ιδιοκτήτες του καφενείου οι θείοι της μητέρας του Θοδωρή οι οποίοι, όταν έφυγαν από τη Σμύρνη μετά την Μικρασιατική καταστροφή, έκτισαν το οίκημα στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο χώρος λειτούργησε στην αρχή σαν καφε-παντοπωλείο.