«Εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε, υπό του πρώτου ανδρός αρχή»
Θουκυδίδης Β 65.9
Του Απόστολου Κανδιάνου Σαραντίδη *
Αν στα βασικά γνωρίσματα της καθολικότητας, της αυτοτέλειας, της οργάνωσης και της συλλογικής ταυτότητας των ανθρώπινων κοινωνιών προσθέσουμε και την αμφισβήτηση, τότε θα έχουμε τη γένεση του πολιτικού φαινομένου ως την ύστερη απόπειρα των οργανωμένων κοινωνιών, των πολιτικά αριστοτελικών προσώπων να προτείνουν λύσεις σε προβλήματα κοινωνικής συμβίωσης προς τις ομάδες εξουσίας από τις οποίες νοιώθουν τη στοιχειώδη ασφάλεια ότι δεν θα θιγούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Αφού η αμφισβήτηση αποτελεί βασικό δόγμα στην ουσία της πολιτικής όπως αυτή ευδόκησε στο αρχαίο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, ο ουτοπικός και υποθετικός χαρακτήρας της στη σύγχρονη κομματική δημοκρατία τείνει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που χρειάζεται κάθε πολιτικός αναλυτής και ενεργός πολίτης για να διερευνήσει αίτια και καταστάσεις στην πολιτική όπως αυτή εμφανίζεται στον σύγχρονο κόσμο. Έτσι το σύνολο των προτάσεων και ο τρόπος, κυρίως επιτυχούς υλοποίησής τους για τη λύση δεδομένων κοινωνικών προβλημάτων κατατάσσει την πολιτική στον χώρο της τέχνης του εφικτού η οποία όμως όπως κάθε αυτοτελής τέχνη, πέραν του εφικτού το οποίο εκλαμβάνεται υποκειμενικά, εμπεριέχει και το στοιχείο της ουτοπίας όταν οι προτεινόμενες λύσεις κινούνται έξω από τις «πραγματικές» δυνατότητες ενός κοινωνικού συστήματος, πέρα από τις πολιτισμικές αντοχές της ιδιαιτερότητας των θεσμών, της συλλογικότητας και της ιδιαιτερότητας της τέχνης, σε πλήρη σχεδόν εναρμόνιση με τη μεταφυσική. Άλλωστε η μεταφυσική μπορεί να παραγάγει πολιτισμό άρα και πολιτική ως μίμηση του όντως υπαρκτού και άθλημα αληθείας και αρετής.