Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ο χασάπης της γειτονιάς μού διηγήθηκε το εξής ωραίο: κάποιοι τύποι του έκλεψαν δύο ποδήλατα που στάθμευε στο ακάλυπτο τμήμα του οικοπέδου της μονοκατοικίας του. Βλέποντας ότι ο γείτονάς του στην απέναντι μονοκατοικία σταθμεύει και αυτός το μηχανάκι του στο δικό του οικόπεδο, του είπε μια μέρα να το κλειδώνει, διότι υπάρχει κίνδυνος να του το κλέψουν, όπως έγινε με τα ποδήλατα του χασάπη. Και τότε ο γείτονας δεκαετιών του είπε: «Και σένα τί σε νοιάζει;». Ο χασάπης απομακρύνθηκε ζητώντας ταπεινά συγγνώμη για την ενόχληση.

Τη στιχομυθία αυτή προσπαθούσα να μεταφέρω σε κάποιο αρθρίδιο, για να δείξω την κοινωνική κατάπτωση αυτού του λαού. Δεν μου ερχόταν κάτι στο μυαλό, όμως, οπότε ο φίλος Διονύσης Ρηγόπουλος με έβγαλε από το αδιέξοδο στέλνοντάς μου τούτο το γράμμα εξ αφορμής του χθεσινού αρθριδίου μου. Το αντιγράφω χωρίς την άδειά του, διότι φρονώ ότι πρέπει να δημοσιοποιηθεί.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Πρόσφυγες ή μετανάστες; Ιδού το μεγάλο ερώτημα που μας απασχολεί στο χάλι που βιώνουμε από κάθε πλευρά. Οικονομική, πωλητική και κοινωνική. Δέκα χρόνια μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και βρισκόμαστε εκεί από όπου αρχίσαμε. Το δημόσιο χρέος δυσθεώρητο, οι σπατάλες στο Δημόσιο  αμείωτες, τα σκάνδαλα στην πρώτη γραμμή, έγινε ή δεν έγινε παρέμβαση στη Δικαιοσύνη  για την υπόθεση Novartis, η γραφειοκρατία γιγαντωμένη, κομπίνα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης με συμμετοχή και του λιμενάρχη, γιατροί χορηγούν αντί € 500 ψεύτικα πιστοποιητικά σε λαθρομετανάστες, για να μπορέσουν να μεταφερθούν από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα, και ο μισθός  των μη δημόσιων υπαλλήλων στα € 300, άντε € 400 και με ελαστικό ωράριο.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάτι με πιάνει όταν περνάω από εγκαταλελειμμένα χωριά, βυθισμένα πλοία, ανενεργούς και ξεχασμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Τι βίτσιο κι' αυτό, θα έλεγε κανείς, να μιλούν όλα αυτά στην ψυχή σου.

Μαζί σχεδόν με την εσωτερική μας "μετανάστευση" στο Κορωπί, άρχισαν και οι δικές μου εξερευνήσεις στα πέριξ. Είναι πάγεια τακτική μου αυτή. Πρέπει, εκτός των άλλων, να γνωρίζω τις οδούς διαφυγής σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Ουδείς γνωρίζει τι είδους έκτακτες ανάγκες μπορεί να τύχουν...

Έχω περάσει λοιπόν πολλές φορές απ' το Μαρκόπουλο, καθ' οδόν προς Πόρτο Ράφτη, Ραφήνα, Αρτέμιδα και Βραυρώνα και, περιέργως, ουδέποτε είχα προσέξει το πέτρινο κτίριο στην είσοδο του Μαρκόπουλου με την επιγραφή "Μαρκόπουλο" πάνω απ' την είσοδό του.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι όμορφη πόλη η Καστοριά. Μια ομορφιά που εν πολλοίς οφείλει στην ομώνυμη λίμνη (λέγεται και Ορεστιάδα) που βρέχει τα πόδια της και της χαρίζει μια μοναδική γοητεία. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς, βλέποντας την πόλη από ψηλά, ότι η Καστοριά μοιάζει με νησίδα που είναι κτισμένη στο μέσον της λίμνης.  

Η λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 630 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι η ενδεκάτη σε μέγεθος λίμνη στην Ελλάδα. Διαθέτει πλούσια ορνιθοπανίδα καθώς στην περιοχή συναντώνται περισσότερα από 200 είδη πουλιών. Επίσης είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ιχθυοπανίδα και θεωρείται η δεύτερη πλουσιότερη λίμνη σε αλιέυματα της Ελλάδας. Η λίμνη αποτελεί ψαρότοπο με συνηθέστερα είδη το γριβάδι, τις τούρνες, τις πλατίκες, τους γουλιανούς, τα γλήνια, τις πέρκες, τις πεταλούδες, τους χρύσκους και τα τσιρόνια.

Έρευνα - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η Χαμολιά είναι μια παραθαλάσσια περιοχή της ανατολικής Αττικής που συνορεύει προς βορράν με τη Βραυρώνα και προς νότον με το Πόρτο Ράφτη. Επειδή είναι κοντά στον τόπο διαμονής μας και είμαστε μεταξύ δύο ταξιδίων - προσφάτως επιστρέψαμε απ' τη βόρειο Ελλάδα και σε λίγες ημέρες φεύγουμε για την Κρήτη - αποφασίσαμε να περάσουμε στη Χαμολιά το Σαββατοκύριακο με το αυτοκινούμενο σπίτι μας. Ο ξάδελφός μου Βασίλης Υφαντής και η σύζυγός του ήρθαν και μας βρήκαν και μπορώ να πω ότι ο ξάδελφος υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του θέματος στο οποίο αμέσως θα αναφερθώ.