Σκέφτεται φωνακτά ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Καθώς δεν κατάφερα ποτέ να βγάλω τόσα χρήματα από την δημοσιογραφία, ώστε να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς εγώ και η οικογένειά μου, έκανα, κατά καιρούς, χίλιες δυο άλλες δουλειές. Ασφαλειομεσίτης, πωλητής βιβλίων, υπάλληλος γραφείου σε βιομηχανία ρητινικών προϊόντων, πωλητής προφίλ αλουμινίου, υπάλληλος σε εταιρεία τροφοδοσίας πλοίων, υπάλληλος σε αντιπροσωπεία ειδών επαγγελματικού αλιευτικού εξοπλισμού, ακόμη και υπάλληλος της Εθνικής τραπέζης υπήρξα, για μισό φεγγάρι όμως μόνο. Τόσο άντεξα στη ρουτίνα και στη σκέψη ότι, μετά από 35 χρόνια παραμονής πίσω από ένα γκισέ, θα αποκτούσα όλα τα τικ από τα οποία υποφέρει ο ακατανόμαστος, που θα μας θάψει, μάλλον, όλους. Δεν προσμετράω στα προηγούμενα την απλήρωτη απασχόλησή μου στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα μου, κατά την διάρκεια των παιδικών και των εφηβικών μου χρόνων, γιατί ο μακαρίτης, ο Γιάννης ο όμορφος, έλεγε ότι ήταν υποχρέωσή μου για τον κόπο που κατέβαλε προκειμένου να μας μεγαλώσει.