Rib and Sea

Σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίζει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Ταξίδια στο πιάνο...

Αφήσαμε πίσω την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, κι’ αυτό, μεγαλώνοντας, μας κάνει συχνά προβληματικούς στις σχέσεις μας με τους άλλους. Μας κάνει επιθετικούς, μας στερεί τη χαρά της προσφοράς, μας περιχαρακώνει. Αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση που, λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε κάνει κατά καιρούς. Αν και το διαπιστώνουμε, ωστόσο, δεν κάνουμε τίποτε για να διώξουμε τη φοβία και τις ενοχές μας και να επιστρέψουμε στα χρόνια της αθωότητας...

Κάποτε όμως το τοπίο στο μυαλό ξεκαθαρίζει, κάποια χαραμάδα στις πόρτες της ψυχής μένει ανοικτή, και τότε η επαφή με το παρελθόν αποκαθίσταται. Προσωρινώς, έστω. Όπως έγινε στην περίπτωση μιας χούφτας ενηλίκων, μελών ενός forum, μιας «αγοράς» στα καθ’ ημάς, που αποφάσισαν μια μέρα να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα υλικά, να λερώσουν τα ρούχα τους και να καθαρίσουν την ψυχή τους, δίνοντας χαρά σε μια αντίστοιχη χούφτα ανηλίκων. Καμμιά τριανταριά κοριτσόπουλα που έχουν βρει μια ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Χαϊδαρίου, που επιβιώνει και επιτελεί τον ιερό προορισμό του χωρίς τη μέριμνα της Πολιτείας...

Ήταν η μέρα εκείνη της άνοιξης του 2009, όταν μέλη του τότε Rib and Sea Forum συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Ορφανοτροφείου για να βάψουν άψυχους, φαινομενικώς, τοίχους, αλλά να δώσουν χρώμα στη ζωή τριάντα κοριτσιών. Και το πέτυχαν, αποκομίζοντας ένα ανεκτίμητο αντάλλαγμα. Το γέλιο στα πρόσωπα και την ευτυχία στις ψυχές αθώων παιδιών...

Και οι ίδιοι, σχεδόν, που είχαμε τότε δώσει χρώμα στη ζωή εκείνων των παιδιών, αποφασίσαμε να τους χαρίσουμε την αρμονία της μουσικής, πριν από λίγες μέρες, στον ίδιο και πάλι χώρο. Με μόνη διαφορά ότι το forum, η «αγορά», δεν λεγόταν πια "Rib and Sea", αλλά "Ribfans" και που, στα "πηγαδάκια" που κάποιοι σχημάτισαν την ώρα που ο Γιώργος και η Μαρία κατέθεταν την ψυχή τους μπροστά στα παιδιά, πετούσαν προς άλλες αγορές, όπως οι "γλάροι"... Δεν αρκούσε φαίνεται το γέλιο και η ευτυχία των παιδιών για να διώξουμε τις ενοχές μας, κι' έτσι φτάσαμε εκεί που φτάσαμε...

Η πρόταση λοιπόν, για να τραγουδήσουν αφιλοκερδώς στο Χριστοδούλειο ο Γιώργος Μισετζής και η Μαρία Καλαγκιά, έπεσε στο τραπέζι απ’ τον Μπάμπη Κωνσταντάτο και έγινε αμέσως δεκτή με ενθουσιασμό. Γνώρισα το ζευγάρι στο διαδίκτυο, μέσα από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει σε κάποιο forum, και τους συνάντησα στην Κάσο πριν από δύο χρόνια, καθώς πήγαιναν από τη Χίο προς το Καστελλόριζο με το φουσκωτό τους. Και έγιναν δικοί μου άνθρωποι, έγιναν φίλοι μου, γιατί είναι καλά παιδιά, γιατί δεν είναι καβάλα στο καλάμι, γιατί δεν είναι δήθεν, γιατί είναι άνθρωποι της θάλασσας, στην πράξη όμως και όχι στα λόγια.

Γνώριζα ότι ο Γιώργος και η Μαρία είναι μουσικοί και ότι διδάσκουν το πεντάγραμμο στους νέους του νησιού τους. Αυτό που δεν γνώριζα είναι ότι ο Γιώργος είναι ένας ταλαντούχος πιανίστας και η Μαρία μια εξαιρετική τραγουδίστρια! Δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες, οι οποίοι παίζουν και τραγουδούν μόνο για το κέφι και τους φίλους τους, μακριά από κυκλώματα, μέσα μαζικής εξαθλίωσης και δισκογραφικές εταιρείες. Αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που με έκανε να τους αγαπήσω περισσότερο.

Έτσι, ο Γιώργος με τη Μαρία ήρθαν από τη Χίο και φώτισαν τα πρόσωπα και τις ψυχές των παιδιών, παίζοντας μουσική και τραγουδώντας. Και φώτισαν και τις δικές μας ψυχές. Και έπεσε κάποιο ξεχασμένο δάκρυ στις άκρες των ματιών μας, καθώς τα κοριτσόπουλα τραγουδούσαν, χειροκροτούσαν και χόρευαν ευτυχισμένα... Γιώργο Μισετζή και Μαρία Καλαγκιά,σας ευχαριστούμε που κάνατε, για λίγο έστω, να λάμψουν τα πρόσωπα και να ανοίξουν οι ψυχές μας. Ανηλίκων τε και ενηλίκων...

 

Υστερόγραφο : Δεν μπόρεσα, δυστυχώς, να κρατήσω την υπόσχεσή μου και να ανεβάσω στο περιοδικό το βίντεο εκείνης της εκπληκτικής συναυλίας. Ο λόγος; Η σύγχρονη τεχνολογία μισεί το συναίσθημα! Οι προβολείς, που φώτιζαν τον χώρο όπου τραγουδούσε η Μαρία και έπαιζε πιάνο ο Γιώργος, δεν ήταν συμβατικοί, αλλά πολύχρωμα λεντάκια, που έφεραν αναστάτωση στη βιντεοκάμερα και κατέστρεψαν σχεδόν την ταινία! Δεν το ήξερα αυτό, κι’ έτσι ολόκληρη η προσπάθειά μου πήγε χαμένη! Ζητώ συγγνώμη, τόσο από σας όσο και από τα παιδιά του Χριστοδούλειου. Ο Γιώργος Μισετζής καταβάλλει προσπάθειες, μήπως κάτι σωθεί... Αν υπάρξει αποτέλεσμα, εδώ είμαστε να διανθίσουμε αυτό το σύντομο σχόλιο και με ήχο. Ελπίζω ότι οι φωτογραφίες του Μπάμπη Κωνσταντάτου, που κι’ αυτές λίγο έλειψε να χαθούν (!), θα αναπληρώσουν κάπως το κενό...

Τελικώς το βίντεο σώθηκε και μπορείτε εδώ να πάρετε μια μικρή γεύση. Η διαρκείας δύο ωρών περίπου μουσική περιπλάνηση του Γιώργου και της Μαρίας στο πεντάγραμμο θα διατεθεί αντί συμβολικού ποσού από το Ribfans forum, και τα χρήματα θα δοθούν στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο. Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε τον Νίκο Κολούμπα στο τηλ. 210 9819305