Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Από το παράθυρο του όμορφου καφέ «Ανεράδες» βλέπαμε τη βροχή να πέφτει πυκνή και σε χοντρές σταγόνες, οι οποίες σιγά-σιγά άρχισαν να παίρνουν σχήμα νιφάδας. «Σήκω να φύγουμε», είπα της Χριστίνας, γιατί σκέφτηκα ότι αν ο δρόμος καλυπτόταν από χιόνι θα ήταν πολύ δύσκολο να κατέβουμε την πολύ απότομη κατηφόρα από το Νεοχώρι μέχρι να βγούμε στον περιφερειακό της λίμνης.

Φύγαμε, άρον-άρον, αλλά άδικα ανησύχησα. Σε λίγο σταμάτησε και η βροχή και η ατμόσφαιρα πήρε μια μαγική καθαρότητα ενώ κάπου-κάπου, πίσω από τα πυκνά σύννεφα, δραπέτευαν κάποιες δυνατές ακτίνες του ήλιου, που έκαναν τα χρώματα της φούξιας και της ώχρας να παίρνουν δραματικούς τόνους.

Ο Μπάμπης Κωνσταντάτος συνεχίζει το ταξίδι του στην ορεινή Ελλάδα και στέλνει τις ανταποκρίσεις του.

Μια ωραία μακαρονάδα, μια καλή ταινία στο video και ο Μορφέας μας έκλεισε  στη μεγάλη ζεστή αγκαλιά του. Δευτέρα πρωί 10 του Δεκέμβρη και ο καιρός κάνει τα δικά του παιχνίδια. Όλη τη νύχτα ρίχνει ένα ψιλόχιονο, που ίσα-ίσα καλύπτει το οδόστρωμα, ενώ  εμένα δεν με ενθουσιάζει καθόλου η ιδέα να βάζω αλυσσίδες. Τέλος πάντων όταν αποφασίσαμε να… ξεμπουκάρουμε κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα και να ανοίξω την πόρτα να βγει έξω ο Boss, που είχε αρχίσει από  ώρα να διαμαρτύρεται κοσμίως, διαπίστωσα ότι τα τερτίπια του καιρού ήταν απλά… τερτίπια. Η θερμοκρασία 1-2 βαθμούς πάνω από το 0 (ούτε λόγος για πάγο στο οδόστρωμα) ενώ στο βάθος του ουρανού φαινόταν να υπάρχει και μια διάθεση να ξεμυτίσει ο ήλιος.

Περιγράφει και φωτογραφίζει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Όλο το πρωί έριχνε χιόνι, κάνοντας την Καστοριά να μοιάζει με πόλη που βγήκε από κάποιο παραμύθι. Βγήκαμε βόλτα, ενώ κάθε τόσο τινάζαμε τις χοντρές νιφάδες από τα μπουφάν μας και το διασκεδάζαμε, μέχρι κάποιο σημείο βέβαια. Κάποια στιγμή χωθήκαμε μέσα σε ένα όμορφο καφέ, αλλά όχι για πολύ, αφού ξαφνικά σταμάτησε να χιονίζει ενώ από τη δύση ξεπετάχτηκαν κάποιες ακτίνες ήλιου που δραπέτευαν από τα δεσμά των σύννεφων. Άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και έτρεξα κοντά στην λίμνη να προλάβω να… αιχμαλωτίσω το φώς τους.

Όταν γυρίσαμε στο σημείο που είχαμε αφήσει την τρελοcamperα μισοθαμένη από το χιόνι, είχε ήδη σκοτεινιάσει, ωστόσο, είχα πολύ όρεξη για λουκάνικο, από εκείνα τα απίστευτα που είχα πάρει από τα Καλύβια Πεζούλας (δοκιμασμένα από προηγούμενη εξόρμηση). Χωρίς καθυστέρηση έστησα την ψηστιέρα υγραερίου, ενώ η Χριστίνα έβραζε πατάτες και έκοβε σαλάτα. Εν τω μεταξύ ήρθε και ο φιλαράκος μου ο Βασίλης με ένα μπουκάλι κρασί και σε λίγο γίναμε… ωραίοι.

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι αλήθεια πως έχω "πατήσει πόδι" σε όλα τα νησιά και τις βραχονησίδες του Αιγαίου. Τις ευλογημένες εκείνες εποχές, που είχα δουλειά, αλλά και και χρόνο, και μπορούσα να ικανοποιώ τη δίψα του ρεζερβουάρ και το πάθος μου για ταξίδια, περιπλανιόμουν με φουσκωτά σκάφη από τις εκβολές του Έβρου και την Αλεξανδρούπολη, μέχρι τη Γαύδο, τα Διαπόντια νησιά και την Κάσο. Από τη Τζια και τη Σέριφο, μέχρι το Μαράθι, το Αγαθονήσι, την Τήλο και τους βράχους του Καρπάθιου. Τώρα πια, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Που λέει ο λόγος, δηλαδή, γιατί, ας μην είμαι άδικος, ούτε εκείνα τα ταξίδια θα είχα κάνει αν έμενα το 1978 στην τράπεζα...