Rib and Sea
Πρόσωπα
Μίνος Κομνηνός. Μηχανικός, ναυπηγός και συγγραφέας.
Ο εξ Αιγύπτου Κασιώτης αρχιμηχανικός και ναυπηγός, με την σημαντική συγγραφική δραστηριότητα, μιλάει για την ζωή και το έργο του στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
Όταν συζητά κανείς με τον Μίνο (*) Κομνηνό, αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με έναν μεθοδικό, πολυταξιδεμένο, έμπειρο και γλωσσομαθή άνθρωπο. Και αυτό δεν είναι μια απλή εντύπωση. Είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία γίνεται εύκολα ορατή από τις πρώτες κι’ όλας κουβέντες του. Τον συνάντησα στο σπίτι του, στην Αθήνα, και περιτριγυρισμένοι από τις θαλασσογραφίες του φίλου του Γιώργου Βελέτζα συζητήσαμε ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο μιας ζωής γεμάτης από ταξίδια, εμπειρίες, γνώσεις και σημαντικό συγγραφικό έργο.
Κώστας Βιντιάδης. Ο καραβομαραγκός της μινιατούρας!
Συνέντευξη του καραβομαραγκού της μινιατούρας, καπτά Κώστα Βιντιάδη, στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
Φωτογραφίες : Αρχείο Κ. Βιντιάδη - Ι. Παπαδόπουλος.
ΜΕΡΟΣ Β΄
Δέκα επτά σχεδόν μήνες πέρασαν από την πρώτη συνέντευξη του καπτά Κώστα Βιντιάδη http://www.ribandsea.com/face/385-2010-06-19-10-32-29.html και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ξέχασε να με ειδοποιήσει για να θαυμάσω το νέο του αριστούργημα, κτύπησε το τηλέφωνό μου. "Έλα Σήφη, ο Κώστας είμαι. Το φερυμποτάκι τελείωσε και όπως σου είχα υποσχεθεί θα είσαι ο πρώτος που θα καλέσω να το δει! Ούτε ο Μανώλης, ο αδελφός μου, που για χάρη του το έφτιαξα, δεν το έχει δει ακόμη"! Τη μία μέρα μου τηλεφώνησε λοιπόν ο καπτά Κώστας, την επομένη ήμουνα στο σπίτι του, φορτωμένος με την ανυπομονησία και τα φωτογραφικά μου...
Κώστας Βιντιάδης. Ο καραβομαραγκός της μινιατούρας!
Συνέντευξη του καραβομαραγκού της μινιατούρας, καπτά Κώστα Βιντιάδη, στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
Φωτογραφίες : Αρχείο Κώστα Βιντιάδη - Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
ΜΕΡΟΣ Α΄
Το μικρό, ακριτικό, και γι' αυτό ξεχασμένο, νησί της Κάσου έχει κατά καιρούς αναδείξει πολλά και μεγάλα ταλέντα στον χώρο της θάλασσας. Από μηχανικούς, καπεταναίους και εφοπλιστές, μέχρι ήρωες της Επανάστασης. Από καραβοκύρηδες και ψαράδες, μέχρι εκπληκτικούς μηχανολόγους και καραβομαραγκούς της... μινιατούρας. Τον μαστρο Μιχάλη Φωκά και τις απίστευτες μινιατούρες των μηχανών του σας τον γνώρισα ήδη : http://www.ribandsea.com/main/face/245-2010-01-25-11-52-57.html Σειρά έχει τώρα ένας άλλος Κασιώτης, ο καπετάν Κώστας Βιντιάδης. Ήταν αρχές του 2009, όταν έκλεισα το ραντεβού μαζί του για μια συνέντευξη και τον επισκέφτηκα στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο. Καθώς καθόμουν στην αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού, τα μάτια μου έπεσαν στα ράφια του σύνθετου που φιλοξενούσαν μινιατούρες κάθε είδους. Τρεχαντήρια και βάρκες Συμιακών σφουγγαράδων, δίκοπες κωπηλατικές, βάρκες του Νείλου από την εποχή των Φαραώ, κινεζική τζούνκα, άμαξα με άλογο, εσωτερικό κασιώτικου σπιτιού, παλιό γραμμόφωνο, λατέρνα, λύρες και δοξάρια... Ποια χέρια, ποιες γνώσεις και πόση υπομονή πρέπει να διαθέτει κανείς, αναρωτήθηκα, για να στολίσει τα ράφια ενός σύνθετου με τέτοια αριστουργήματα; Κάπως έτσι λοιπόν άρχισε η συνομιλία μου με τον υπέροχο αυτό καραβομαραγκό της μινιατούρας.
Μπάμπης Μπουζάκης, ο μαέστρος της σχεδίασης.
Συνέντευξη του Μπάμπη Μπουζάκη στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
Ο Μπάμπης Μπουζάκης αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα βασικά κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της ιστορίας του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα.
Είπα τις προάλλες σε κάποιο γνωστό και όψιμο "παντογνώστη", ο οποίος ειρωνευόταν τις απόψεις μου για τη θέση της άγκυρας στο σκάφος, την ανάγκη ή όχι ύπαρξης εργάτη, τη θέση και το είδος ενός ασφαλούς καθίσματος κυβερνήτη κ.λπ., ότι η συζήτηση με έναν μεγαλύτερο, ηλικιακά, και πιο έμπειρο από εκείνον στη θάλασσα, θα έπρεπε να αποτελεί κανονικά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μάθηση και όχι για ειρωνεία. "Άκου τον συνομιλητή σου", είπα στο νεαρό ξερόλα, "ιδίως εάν αυτός τυγχάνει να είναι πιο μεγάλος και πιο έμπειρος από σένα. Άκου προσεκτικά όσα υποστηρίζει και μείνε αν θέλεις στις δικές σου απόψεις. Μην ειρωνεύεσαι όμως τις δικές του και, κυρίως, μην υποτιμάς την ιστορία του". Ξέρετε τι απάντησε ο νεαρός; "Είσαι υπερβολικός Ιωσήφ"! Δεν έδωσα βεβαίως συνέχεια στη συζήτηση, γιατί κατάλαβα ότι ήταν άσκοπο. Τι να συζητήσεις με ένα παιδί που απαντά μ' αυτόν τον τρόπο; Τον χρόνο σου θα χάσεις απλώς. Θα μου πείτε τώρα: Γιατί ξεκίνησες έτσι; Θα καταλάβετε στη συνέχεια...
Ένας Φίλος έφυγε...
Αν δεχθούμε ότι οι ψυχές δεν χάνονται και υπάρχει μετενσάρκωση, ένα είναι βέβαιο. Ότι ο τετράποδος φίλος μας στην προηγούμενη ζωή του ήταν Άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο...
Μπήκε στη ζωή μας στις 8 Ιουλίου του 1994. Μια κατάλευκη "μπάλλα" σαράντα ημερών, που μου την επέβαλαν με το "έτσι θέλω" τα παιδιά μου, έχοντας καταθέσει όλα τα χαρτζηλίκια τους σε ένα κοντινό pet shop, συνηγορούσης και της μητέρας τους, βεβαίως. Ήμουν ανένδοτος, θυμάμαι, στην αρχή. "Ή ο σκύλος ή εγώ"! φώναξα ενοχλημένος. "Μένουμε σε διαμέρισμα, δεν έχουμε κήπο, δεν είναι χώροι κατάλληλοι για σκύλους αυτοί. Εξ άλλου, τον ρωτήσατε αυτόν αν θέλει να ζήσει εδώ μέσα"; συμπλήρωσα, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσω τους λόγους της αντίδρασής μου.