Rib and Sea
Ο Μανωλάκης στην Πνύκα...
Το σύστημα μπορεί να είναι πανίσχυρο, αλλά πολλές φορές, πάμπολλες, δείχνει και πανηλίθιο. Παράδειγμα οι επισκέψεις τύπου Μανωλάκη-μαριονέτας των τραπεζών,που αντί του επιθυμητού τους στόχου, που είναι η προπαγάνδα και ο υπνωτισμός του πόπολου, και αντί να προσπαθεί (το σύστημα) να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητο και να κάνει την βρώμικη-εγκληματική δουλειά του όσο το δυνατόν πιό αθόρυβα, αντίθετα, με τυμπανοκρουσίες και επίδειξη μιάς πέτσινης και ούτε καν, μιάς πλαστικής δημοκρατίας, καταφέρνει να υπενθυμίσει τον λόγο για τον οποίο είναι μισητό απ' τον λαό, και καταφέρνει ακόμη να ατσαλώσει την θέληση πολλών για αντίδραση-αντίσταση-ανυπακοή.
Εφτ-ανόητα - αυτονόητα 106-0.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τα έγραψε τόσο ωραία ο κ. Χ. Τζιβανόπουλος που εγώ δεν χρειαζόταν να γράψω τίποτε. https://365meres.wordpress.com/2017/09/13/papadopouloi-se-onoma-karanikes-se-nootropia/
Ακούγοντας, όμως, και πάλι ότι οι 106 φοιτητές που, προφανώς, αγόρασαν μία εργασία και την παρέδωσαν αγεληδόν στους καθηγητές τους με απολύτως ήσυχη τη συνείδησή τους, αναρωτήθηκα, ως νομικός, γιατί δεν έχουμε εδώ εγκληματική οργάνωση κυρίαρχο στοιχείο της οποίας είναι το οικονομικό όφελος; Μάλλον το αδίκημα που διέπραξαν δεν είναι από αυτά που μπορεί να διαπράξει μία εγκληματική οργάνωση.
Σημασία στη λεπτομέρεια ή η σύντροφος του συντρόφου και αντισ[υν]τρόφως.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι αδιαλείπτως κάθε Κυριακή το περίπτερο της γειτονιάς μου, από το οποίο αγοράζω βιβλία. Πάμφθηνα, αλλά πολύ ενδιαφέροντα βιβλία. Μαζί με τα βιβλία, όμως, παίρνω αναγκαστικά ως δώρο και μία εφημερίδα. Δεν εξετάζω την πολιτική χροιά της εφημερίδας, αρκεί το βιβλίο, το οποίο αυτή συνοδεύει, να μου προκαλεί το ενδιαφέρον.
Πριν πετάξω τις εφημερίδες, τους ρίχνω μια ματιά. Το πρωτοσέλιδο προδίδει την πολιτική χροιά της, αλλά αυτό μου είναι αδιάφορο, αφού ο άνθρωπος πρέπει να διαβάζει τα πάντα. Και μετά ξεφυλλίζω τη φυλλάδα αναζητώντας διάφορα αρθρίδια που κινούν το ενδιαφέρον.
Από τα τρία πήραμε το Μακρόν.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Αναζητώ ματαίως στο διαδίκτυο ολόκληρη την ομιλία του Γάλλου Προέδρου στην Πνύκα. Με την προοπτική να την παραβάλω με τον λόγο του Κολοκοτρώνη, αλλά και με του Απόστολου Παύλου. Δεν είμαι θρήσκος, ούτε καν θρησκευόμενος, αλλά κάτι είχε πει ο Παυλάρας [όχι ο Πολάκης] από τούτο το παγκόσμιας εμβέλειας βήμα.
«Ώ άνδρες Αθηναίοι, σαν πιο ευλαβεστέρους καθ’ όλα και πιο θρήσκους από άλλους ανθρώπους σας βλέπω. Και λέγω τούτο, διότι διαβαίνων τους δρόμους της πόλεως σας και εξετάζων προσεκτικά εκείνα, που λατρεύετε, βρήκα και ένα βωμό, εις τον οποίον είχε τεθεί η επιγραφή: «Αφιερούται ο βωμός αυτός εις τον άγνωστον Θεόν». Εκείνον, λοιπόν, τον Θεόν, που λατρεύετε, χωρίς να τον γνωρίζετε, αυτόν εγώ σας κηρύττω.».
Το κείμενο του Στάθη που εξόργισε την Αυγή (και τον ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως).
Του Στάθη Σταυρόπουλου (ο γνωστός σκιτσογράφος που απελύθη από τον Ν. Χατζηνικολάου).
Δύσκολα εμφανίζεται στην Ιστορία τέτοια οβιδιακή μεταμόρφωση, τέτοια μετάλλαξη ενός πολιτικού ηγέτη, όπως αυτή του κ. Τσίπρα. Και το ίδιο δύσκολα ένα αριστερό κόμμα, ή έστω το μέρος εκείνο του κομματικού σώματος που του απέμεινε, παρακολουθεί αυτή τη μετεξέλιξη προσπαθώντας να μιλήσει τη γλώσσα που μιλούσε πριν να αυτομολήσει στην πολιτική που αντιμαχόταν.
Σπανίως, επίσης, στην Ιστορία αυτή η μεταμόρφωση συντελείται τόσο γρήγορα. Και τόσο ξετσίπωτα.
Θα αναφερθώ μόνον σε ένα απ’ τα χίλια που έλεγε ο κ. Τσίπρας, πριν να αρχίσει κι αυτός να αραδιάζει τα χίλια ένα παραμύθια της Χαλιμάς. Ελεγε: «Η λέξη ισοδύναμα έχει εισαχθεί απ’ την τρόικα. Οταν αναζητούνε ισοδύναμα, εννοούν ισοδύναμους πόνους». Τώρα όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν στα πάνελ και από του βήματος της Βουλής για τους εν λόγω πόνους -τα ισοδύναμα- ως να πρόκειται για φάρμακα που θεραπεύουν πάσα λύπη και στεναγμό, ως να πρόκειται για παραμυθία αυτών των ίδιων, ώστε να αντέξουν τον αυτοδιασυρμό τους. Εσχατοι των Κλαζομενίων και υπομείονες των Αβδηριτών.