Ρεπορτάζ : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τους αγώνες της Όλγας Γεριτσίδου και της κόρης της Τάνυας, εναντίον αυτών που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο, τους έχω προβάλει και παλαιότερα μέσω του "Rib and Sea" : http://www.ribandsea.com/main/index.php/face/1037-olga-kai-tanya-geritsidou-dystyxos-athoothikan

Σήμερα συνάντησα τις δύο γυναίκες στο Α.Τ. Κηφισιάς όπου πήγαν να καταθέσουν μήνυση εναντίον της Διευθύντριας του Υποκαταστήματος της Δ.Ε.Η. Κηφισιάς, κυρίας Λυδίας Μπαρτζώκα, η οποία αγνόησε σχετική δικαστική απόφαση υπέρ της Όλγας Γεριτσίδου και αρνήθηκε να κάνει την επανασύνδεση της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος, την οποία (παροχή) διέκοψε τον Φεβρουάριο του 2013 αναγκάζοντας τις δύο γυναίκες να καλύπτουν τις απαραίτητες ανάγκες τους σε ηλεκτρική ενέργεια πότε με την χρήση μιας φορητής γεννήτριας και πότε με κεριά!

Πηγή : http://tourkikanea.gr/2014/04/sabiha-4/

Η επίθεση και οι συκοφαντίες που δέχθηκα με αφορμή την υπόδειξή μου ως υποψηφίας ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ξαφνιάζουν. Από τη στιγμή που οι γυναίκες Ρομά του Δροσερού αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για τη μόρφωση και τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, πριν από οκτώ περίπου χρόνια, δεχτήκαμε τις πιο εξωφρενικές επιθέσεις από πολλές πλευρές του τύπου, τουρκικού και ελληνικού, αλλά και των τοπικών αρχών της πόλης και του νομού.

Παρόλα αυτά δεν μετανιώνουμε που χάρη στο εκπαιδευτικό έργο που προσφέραμε υπερτριπλασιάστηκε ο αριθμός των Ρομά μαθητών και μειώθηκε δραστικά η σχολική διαρροή μεταξύ των μαθητών μας. Βοηθήσαμε έτσι στην δημιουργία και δεύτερου δημοτικού σχολείου καθώς και γυμνασίου.

Ρεπορτάζ - Κάμερα : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν αποφασίσαμε να περάσουμε από τον Αθηνιό της Θήρας στη Θηρασιά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόμουν, για άλλη μια φορά, μάρτυς της απίστευτης μεταχείρισης που επιφυλάσσουν οι ταγοί της εξουσίας και τα τσιράκια τους στους λιγοστούς κατοίκους των μικρών νησιών του Αιγαίου που επιμένουν, σε πείσμα της αδιαφορίας και της αμνησίας των κυβερνώντων, να παραμένουν στις εστίες τους. Αναπόφευκτες βέβαια εμπειρίες όταν κανείς επιλέγει να επισκέπτεται τις ξεχασμένες μικρές πατρίδες του Αιγαίου και δεν μπορεί, βλέποντας τη γαϊδουριά (ζητώ συγγνώμη από τα συμπαθή τετράποδα) των διοικούντων, να μένει αδιάφορος.

Αυτή τη φορά έμελλε να είναι το ευαίσθητο θέμα της Υγείας πάνω στο οποίο ο διορισμένος (από ποιον άραγε και με ποια αμοιβή;) Πρόεδρος του Κέντρου Υγείας Θήρας Γιάννης Λαμπράκης θα δοκίμαζε τις διπλωματικές του ικανότητες και την αντοχή των κατοίκων της Θηρασιάς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πηγή : http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%87%CE%BF

Μπορεί ο Δήμου να πιστεύει ό,τι θέλει για το Άγιο Φως; Φυσικά! Μπορεί ο Αμβρόσιος να πιστεύει και εκείνος ό,τι θέλει; Φυσικά! Μπορεί και ο ένας και ο άλλος να λένε δημόσια την άποψή τους; Φυσικά! Μπορούν αυτό να το κάνουν 365 μέρες τον χρόνο, όποτε τους έρθει; Φυσικά!

Αυτά τα ερωτήματα ούτε καν τίθενται σε ένα πολιτισμένο κράτος. Το ότι γίνονται θέμα στην Ελλάδα του 2014, σημαίνει ότι θέλουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να φτάσουμε στην εποχή του Διαφωτισμού. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και να το εκφράζει δημόσια. Κι αν η άποψη του Δήμου αισθάνεσαι ότι σε προσβάλλει; Συγγνώμη, αλλά είναι δικό σου πρόβλημα! Σε ένα ελεύθερο κράτος, θα μάθεις να ακούς και απόψεις που θεωρείς προσβλητικές. Σκέφτηκες πόσο προσβλητική είναι για τον Δήμου η άποψη του Αμβρόσιου ότι θα πάει στην κόλαση και θα καίγεται στο αιώνιο πυρ ή για τους εργαζόμενους του ΣΚΑΙ η άποψη του Πειραιώς ότι το ντοκιμαντέρ που έπαιξαν το δημιούργησε ο… διάβολος;

Επικήδειοι.

Χριστός Ανέστη λοιπόν. Όπως κάθε Πάσχα, άλλωστε, εδώ και 2014 χρόνια. Εμείς να δούμε πότε θα αναστηθούμε! Παράξενο, πάντως, αλλά εμένα κάτι τέτοιες αναστάσιμες ημέρες με γυροφέρνει η ιδέα του θανάτου. Και, ανάμεσα στα άλλα που με προβληματίζουν, αναρωτιέμαι: Είναι τελικώς ο θάνατος το μεταβατικό στάδιο σε μια άλλη ζωή; Είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή; Είναι μήπως το αναγκαίο κακό; Είναι το μαύρο απέναντι στο άσπρο της ζωής και ο εκφραστής της ισορροπίας των αντιθέσεων; Ό,τι και αν είναι, κάποτε έρχεται, τόσο για τους ηθικούς όσο και για τους ανήθικους. Τόσο για τους φτωχούς και τους πλούσιους, όσο και για τους έξυπνους, τους βλάκες, τους τροϊκανούς και τα ντόπια τσιράκια τους.

Αναρωτιόμουν,ανέκαθεν, χωρίς ικανοποιητική απάντηση, γιατί άραγε όλοι οι επικήδειοι λόγοι που εκφωνούνται μετά θάνατον είναι ύμνοι στον λατρευτό, ικανό και υπόδειγμα ηθικής μακαρίτη, αφού εκ των πραγμάτων ούτε λατρευτός, ούτε ικανός, ούτε υπόδειγμα ηθικής μπορεί να ήταν όσο ζούσε γι' αυτούς που καθυστερημένα τον εκθειάζουν; Φιλοφρόνηση κατόπιν εορτής; Ποιο θα είναι όμως το όφελος του μακαρίτη αφού δεν θα ζει να την ακούσει; Τύψεις συνειδήσεως του εκφωνούντος τον επικήδειο απέναντι στον νεκρό για όσα ενδεχομένως του έκανε όσο ζούσε; Ανώφελο! Ο μακαρίτης πήρε μαζί του την πίκρα για την αχαριστία όσων ευεργέτησε.