Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.
Μια πρώτη ανάγνωση της συνέντευξης Πούτιν στον Τάκερ Κάρλσον θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας παγκόσμιας διπολικής σύρραξης ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Είναι όμως έτσι; Τα πράγματα στη γεωστρατηγική και γεωπολιτική θεώρηση είναι κάπως διαφορετικά, χωρίς να παραθεωρείται και η παραπάνω ανάγνωση, με περισσότερους από έναν παίκτες στη μαθηματική Θεωρία Παιγνίων των καθαρών αριθμών, που είναι και το πάθος και η αρρώστια πολλών επιστημόνων Μαθηματικών. Σε μια τέτοιου είδους ανάλυση φεύγουν από το προσκήνιο φιλίες, συναισθηματισμοί και ηθική και γίνεται αποστασιοποιημένα όσο το δυνατόν πιο ψυχρά, τόσο ώστε να προκαλεί και αντιδράσεις από πρόσωπα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν φίλοι. Δεν είναι μόνο η άγνοια σε βασικές αναλυτικές μεθοδολογίες αλλά και ο εγωισμός της υποστήριξης του λάθους όσο κι αν έχει καταδειχθεί.
Αυτό που απουσιάζει σε πρόχειρες προσεγγίσεις εκτός από τα Μαθηματικά, είναι η Γεωγραφία και η Ιστορία. Αν θα θέλαμε να κάνουμε μια ισόπλευρη τριγωνική σχηματική απεικόνιση, στη βάση θα τοποθετούνταν η Γεωγραφία, στη μία πλευρά τα Μαθηματικά και στην άλλη η Ιστορία. Οι κορυφές δείχνουν προσανατολισμούς αλληλεξάρτησης. Δίχως το πάτημα της βάσης, το σχήμα καταρρέει, συνεπώς η Γεωγραφία είναι αυτή που δίνει τη δυναμική, όχι μόνο για την ανάλυση και κατανόηση αλλά τον αναγκαίο και ικανό παράγοντα στην άσκηση της διπλωματίας και τη λήψη των αποφάσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μία παγκόσμια υπερδύναμη η οποία μετά από το σοκ της διάλυσής της το 1991, εξισορροπεί τον ζωτικό χώρο της. Στην πραγματικότητα το σοκ κράτησε ίσαμε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου για λίγες ημέρες. Διότι αν ένας απρόσεκτος κοίταζε τον παγκόσμιο χάρτη πριν και μετά, δεν θα καταλάβαινε μεγάλη διαφορά.