Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πάσχω, τα τελευταία 5 περίπου χρόνια, από το σύνδρομο της έλλειψης φουσκωτού. Όσοι είναι άρρωστοι μ' αυτές τις απίθανες "σαμπρέλλες", θα με καταλάβουν. Το τελευταίο μου φουσκωτό, εκείνο το μικρομέγαλο "Olympic" 3,80 του Στεφανίδη, το αγόρασε ένας Καρπάθιος. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο, καθώς - θα το πω για άλλη μία φορά - οι προδότες που μας διοικούν και τα ευρωπαϊκά αφεντικά που τους πατρονάρουν, μας ανάγκασαν να αποκτήσουμε ξαφνικά προτεραιότητες που ακούνε σε ονόματα όπως "χαράτσια", "επιδόματα αλληλεγγύης", "Φ.Α.Π.", "Τ.Α.Π." και έχει ο Θεός ακόμη μέχρι να μείνουμε στους δρόμους...

Όταν λοιπόν σε κάποιον, που δεν έχει τίποτε, του χαρίσεις ξαφνικά ένα γάϊδαρο, απλώς είναι ντροπή να τον κοιτάξει στα δόντια! Αυτό, πάνω κάτω, συνέβη σε μένα τον Μάϊο που πέρασε. Δεν είχα φουσκωτό, την πρόσκληση όμως του Col Darling να ταξιδεύσω με το ιστιοπλοϊκό καταμαράν του από τη Ρόδο και... όπου με βγάλει, πώς να την αρνηθώ; Δεν είχα βεβαίως μέχρι τότε ταξιδεύσει με ιστιοπλοϊκό - μονοκάρινο ή καταμαράν το ίδιο κάνει - με εξαίρεση τα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν η προσωρινή συνεργασία μου με τον Γιώργο Βερνίκο μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω το σκέλος Καλαμάκι - Αίγινα - Καλαμάκι πάνω σε ένα monohull της Jeanneau.

Επιβιβάστηκα λοιπόν με ανάμικτα συναισθήματα σε ένα πλοίο της "Blue Star Ferries" - ας είναι καλά οι άνθρωποι που μου δίνουν τα εισιτήρια - και νά, μαι το πρωί της Παρασκευής 9 Μαίου έξω από το 44άρι Lagoon του Αυστραλού φίλου Col Darling να το καμαρώνω λες και ήταν δικό μου! Μου πήγαινε βλέπεις, συναισθηματικά, και το λιμάνι νηολόγησής του : Brisbane! Επιτρέψτε μου όμως να κάνω ένα μικρό πρόλογο, προτού αρχίσω να σας εξιστορώ εκείνες τις αξέχαστες 18 ημέρες που πέρασα με τον Col και τον γαμπρό του Mike.

Ένα πρωϊνό του περυσινού καλοκαιριού μου τηλεφώνησε ο Αθανασόπουλος :

"Ιωσήφ, υπάρχει ένας Αυστραλός, Col Darling τον λένε, που θέλει να πετάξετε μαζί με το καταμαράν trike που έχει κρεμασμένο στην πρύμνη του ιστιοπλοϊκού του. Αυτό είναι το κινητό του".

Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να ανταποκριθώ αστραπιαία στο αίτημα. Πρώτον γιατί είναι γνωστό το "κόλλημα" που έχω με την Αυστραλία και τους Αυστραλούς, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, και δεύτερον γιατί ο συγκεκριμένος Αυστραλός είχε ένα trike με πλωτήρες και ήθελε να του μάθω να πετάει μ' αυτό. Πετούσε βέβαια trike με ρόδες, αλλά αυτό δεν ένοιωθε ότι ήταν έτοιμος να το πετάξει μόνος του για πρώτη φορά. Η συμπεριφορά των πλωτήρων, άλλωστε, είναι πολύ διαφορετική, ακόμη και από την συμπεριφορά της γάστρας του ιπτάμενου φουσκωτού.

Του τηλεφώνησα λοιπόν αμέσως και το άλλο πρωί έφθασα στη μαρίνα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Έτσι γνωρίστηκα με τον Col Darling, τη σύζυγό του, την κόρη του Brooke και τον γαμπρό του Mike, Καναδικής, προσφάτως δε και Αυστραλιανής, υπηκοότητας. Εσύ να τα βλέπεις κύριε, που έφαγες τα πόδια σου το 1986 για να εξασφαλίσεις βίζα για μόνιμη διαμονή στην Αυστραλία. Γνωρίζεις μια Αυστραλέζα, την παντρεύεσαι κι' έτσι σου δίνουν αμέσως τη δική της υπηκοότητα. Τέλος πάντων, ας τα αφήσω τώρα αυτά γιατί πονάνε...

Έμεινα στο 44άρι Lagoon "Finally my Darling" - έτσι ονομαζόταν το ιστιοπλοϊκό του Col - πάνω από μία ώρα και συζήτησα με τον Αυστραλό ιδιοκτήτη του επί παντός επιστητού. Κυρίαρχο θέμα, βεβαίως, η απόφασή του να αγοράσει αυτό το καταμαράν στην Κροατία και να επιστρέψει μ' αυτό στη μακρινή πατρίδα του, μέσω Γιβραλτάρ, Ατλαντικού, διώρυγας του Παναμά και Ειρηνικού ωκεανού : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1225-finally-my-darling-mia-idiaiteri-odysseia

Είναι αυτές οι αποφάσεις που παίρνει κανείς όταν βλέπει το φιλμ της ζωής του να τρέχει ξαφνικά μπροστά απ' τα μάτια του. Και ο Col το είδε δύο φορές. Την πρώτη όταν ο καρκίνος του κτύπησε την πόρτα σε ηλικία 52 ετών, αναγκάζοντάς τον να αποχωριστεί οριστικώς από τον προστάτη του, και τη δεύτερη προ δύο ετών όταν ο καρκίνος του υπενθύμισε την παρουσία του, κτυπώντας τον αυτή τη φορά στον οισοφάγο. Ο 66χρονος Αυστραλός όμως, πρώην ήρωας πολέμου στο Βιετνάμ, ήταν πολύ σκληρός για να το βάλει κάτω. Πήγε λοιπόν στην Κροατία, αγόρασε το ιστιοπλοϊκό και αποφάσισε να επιστρέψει μ' αυτό εν πλω στην ιδιαίτερη πατρίδα του.  

Την επόμενη ακριβώς ημέρα έφευγα για την Κάσο και, ως εκ τούτου, δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος να πραγματοποιήσουμε την πτήση που ονειρευόταν. Του έδωσα όμως την υπόσχεση ότι αυτό θα γινόταν την άνοιξη του 2014, όταν θα τους συναντούσα στη Ρόδο από όπου θα ξεκινούσε η Οδύσσειά τους. Χωριστήκαμε λοιπόν συγκινημένοι, λες και γνωριζόμασταν από παλιά, και μείναμε έκτοτε σε επαφή μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου...

Πέρασαν οι μήνες, ο Col και η παρέα του διέσχισαν ολόκληρο το Αιγαίο και, αφού αγκυροβόλησαν σε πολλά από τα νησιά του Αιγαίου, έφθασαν περί τα τέλη Οκτωβρίου στο Marmaris της Τουρκίας (απέναντι απ' τη Ρόδο) όπου ο Col αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει το σκάφος του. Έφυγαν στη συνέχεια αεροπορικώς για την Αυστραλία και ο Col επέστρεψε στην Τουρκία στις αρχές της άνοιξης για να κάνει τις τελευταίες ετοιμασίες για το μεγάλο ταξίδι. Εν τω μεταξύ πετάχτηκε μέχρι τα Δαρδανέλλια για να παραστεί στις εκδηλώσεις για την 99η επέτειο του "Anzac Day". Την 8η Μαίου έφθασε από την Αυστραλία και ο γαμπρός του Mike για να λύσουν κάβους και να αγκυροβολησουν στη μαρίνα της Ρόδου όπου τους συνάντησα το πρωί εκείνης της Παρασκευής...

Η πρώτη εκείνη ημέρα μου on board έμελλε να ξεκινήσει με το ελληνικό δαιμόνιο σε πλήρη δράση. Σε μια αναγκαστική μετακίνηση του καταμαράν, ο Col διαπίστωσε ότι η άγκυρά τους έφερνε μαζί της ολόκληρο το Μανδράκι! Ο γαμπρός του επιστράτευσε τις καταδυτικές φιάλες και τον εξοπλισμό του, προκειμένου να καταδυθεί και να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό. Αμ δε! Ένας υπάλληλος της μαρίνας του είπε ότι για να καταδυθεί στο σημείο εκείνο απαιτείται ειδική άδεια από το Λιμεναρχείο, ενώ του συνέστησε να απευθυνθεί στον εξουσιοδοτημένο δύτη που αναλαμβάνει συνήθως αυτές τις δουλειές. Και ω του θαύματος, ο εξουσιοδοτημένος δύτης εμφανίστηκε αμέσως, συμφώνησε με τον Col να εισπράξει 100 ευρώ για την αποκόλληση της άγκυρας και επέστρεψε σε λίγα λεπτά με τον καταδυτικό εξοπλισμό του.

Θέλετε να μάθετε τη συνέχεια; Ο δύτης κατάφερε τελικώς να απεγκλωβίσει την άγκυρα η οποία είχε σκαλώσει στα σκουριασμένα σίδερα ενός ναυαγισμένου πλοίου! Ναι, καλά ακούσατε! Το κουφάρι ενός ναυαγισμένου πλοίου παραμένει στον βυθό, στην είσοδο ακριβώς της μαρίνας, για πολλά χρόνια, δίνοντας χαρτζηλίκι στους δύτες, που έχουν φροντίσει κατ' αποκλειστικότητα να εξασφαλίσουν την άδεια του Λιμεναρχείου, δικαιώνοντας συγχρόνως τον κακό δαίμονα της φυλής μας που διώχνει τους ξένους και τα σκάφη τους στις μαρίνες της γείτονος. Και δεν χρειάζεται να διερωτηθεί κανείς γιατί υπεδείχθη στον Αυστραλό να αγκυροβολήσει εκεί, δεδομένου ότι το αυτονόητο δεν χρήζει εξήγησης. Θα το κάνω, όμως, συγγραφική αδεία.

Οι πάντες λοιπόν γνωρίζουν ότι στο σημείο εκείνο υπάρχει ναυάγιο. Οι πάντες γνωρίζουν ότι εκεί πέφτουν οι άγκυρες των τουριστικών σκαφών που ελλιμενίζονται στο Μανδράκι της Ρόδου, μετά από υπόδειξη μάλιστα των αρμοδίων! Ουδείς όμως κάνει κάτι για να απομακρυνθεί το ναυάγιο. Μια απίστευτη φάμπρικα έχει στηθεί εις βάρος των ξένων κυρίως ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής, οι άγκυρες των οποίων  σκαλώνουν επάνω στο ναυάγιο και ξεσκαλώνουν με την - με το αζημίωτο - συνδρομή του "εξουσιοδοτημένου" δύτη για να τις ξεσκαλώσει! Αθάνατε Έλληνα!

Οι καιρικές συνθήκες εκείνης της ημέρας δεν άρεσαν στον Col, ο οποίος αποφάσισε να αναβάλλουμε τον απόπλου για την επομένη. Καιρός ήταν λοιπόν να περιπλανηθούμε στην παλιά πόλη, αφού πρώτα φιλοξενήσαμε για λίγο την Λίζα Τσοπανάκη, δημοσιογράφο της εφημερίδας "Ροδιακή" της Ρόδου, η οποία πήρε συνέντευξη από τον Col και την δημοσίευσε μετά από μερικές ημέρες στην εν λόγω εφημερίδα.

Το πρωί της Κυριακής 11 Μαίου λύσαμε κάβους για την Αλιμιά και τη Χάλκη...

Συνεχίζεται... http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1509-to-katamaran-tou-col-fthanei-sti-xalki