Rib and Sea
Περί συναινέσεως, συνεργασίας, συνεννόησης και λοιπών φληναφημάτων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
«Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας» [«Τα όρια της ιστορικής επιβίωσης στενεύουν», Χρ. Γιανναράς, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25.09.2016].
[Επί τέλους... η σωτηρία επί θύραις].
Πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε εθνική συνεννόηση. Όλοι έχουν άποψη για τον τρόπο που η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά [αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που μεγαλούργησε;]. Με την απλή αναλογική θα έχουμε πολυκωματικές κυβερνήσεις, πράγμα καλό [;] για τον τόπο. Δηλαδή; Δεν θα έχουμε 4-2-1, 3-2-2, 5-3-1 κ.λπ. στους διορισμούς; Θα εφαρμοσθεί επί τέλους η αξιοκρατία; Τί είναι αυτό στο οποίο το ένα κώμα θα υποχωρήσει, προκειμένου να έλθει πιο κοντά στο άλλο;
Ο ορισμός της οξυδέρκειας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Από το «ΡΕΣΑΛΤΟ» της 12.09.2007 [δύο χιλιάδες επτά].
«ΣΥΝ: Η «γοητεία» της «παρτούζας».
Πάντα μέσα στους ισχυρούς οικονομικούς κύκλους εξουσίας και τα πλανητικά τους κέντρα δεν υπάρχει ΕΝΙΑΙΑ αντίληψη γύρω από το πώς θα διαχειριστούν μια πολιτική κατάσταση και γύρω από το ποιο «σενάριο» θα προωθήσει πιο αποτελεσματικά τους νεοταξικούς σχεδιασμούς.
Φυσικά βλέπουν (μέρα με την ημέρα το διακρίνουν πιο καθαρά) ότι το «άλογο» Γιωργάκης δεν τραβάει. Και η «τσόντα» Καρατζαφέρης είναι καμένο χαρτί, το οποίο μάλλον δεν θα παίξει στη νέα Βουλή.
Όλοι για τον Τσίπρα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ψάχνουμε να βρούμε πώς συνέβη και εξελέγη ο Μακρόν Πρόεδρος της Γαλλίας. Πώς εν συνεχεία έστησε κόμμα εν ριπή οφθαλμού και σάρωσε τις έδρες στο Κοινοβούλιο.
Ενώ παριστάμεθα καθημερινώς μάρτυρες μίας γελοίας και αέναης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που συνεχώς καταλήγει σε νέα και πιο βαρειά μέτρα/ήττα. Αλλά δανειστές και δανειζόμενη κυβέρνηση μας βομβαρδίζουν με καλά λόγια, ότι κάναμε πολλά, έγιναν σοβαρές μεταρρυθμίσεις, πολλές οι θυσίες μας, μας αξίζει να βγούμε στις αγορές το 2018, ίσως και το 2017, με το σπαθί μας [Τσίπρας], αλλά ως πολίτες δεν βλέπουμε τα λόγια να ταιριάζουν με τα έργα.
Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο.
Απο τον Robert Fulghum.
Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δεν βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
• Να μοιράζεσαι τα πάντα.
• Να παίζεις τίμια.
• Να μη χτυπάς τους άλλους.
• Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
• Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
Με € 258 εκ. 15.000 παιδάκια σε παιδικούς σταθμούς, με € 2,5 δισ. πόσα;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Το ΣτE εν Ολομελεία απεφάνθη ότι δεν είναι συνταγματικώς ανεκτόν να παρατείνεται αενάως η προθεσμία παραγραφής τού δικαιώματος του Δημοσίου να ελέγχει τους φορολογουμένους και να επιβάλει φόρους. Σωστόν. Η λεπτομέρεια: εξ αφορμής υπόθεσης εταιρείας εμπορίας πετρελαιοειδών που της είχε επιβληθεί το 2002 φόρος € 4 εκ. με προσαυξήσεις € 11 εκ.
Το συγκεκριμένο νομικό ζήτημα είχε απασχολήσει επανειλημμένως το ΣτΕ, το οποίο αποφαινόταν κατ’ εξακολούθηση μονότονα ότι λόγοι δημοσίου συμφέροντος επιβάλλουν την παράταση αυτή, αρκεί η παράταση να ψηφίζεται πριν εκπνεύσει η προθεσμία παραγραφής, αρχική ή κατά παράταση.