Rib and Sea

Στην εποχή του παραλόγου που διανύουμε, με προδότες και επίορκους να διαφεντεύουν τις τύχες μας, η λαϊκή οργή είναι και συσσωρευμένη και δικαιολογημένη και αναπόφευκτη. Το σχόλιο του φίλου και συναδέλφου μου Μπάμπη Κωνσταντάτου, συνεπώς, ήταν αναμενόμενο. Και επειδή γράφω τους "φυτεμένους" του Ε.Σ.Ρ. στα παλαιότερα των υποδημάτων μου - εγώ, άλλωστε, δεν κάνω ούτε ραδιόφωνο ούτε τηλεόραση - δημοσιεύω το σχόλιο του Μπάμπη ως έχει.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Τι να πει κανείς σ' αυτόν το άνθρωπο, που είναι η εικόνα τού τι συμβαίνει σήμερα στον καθένα μας, που δεν είναι λαμόγιο και που δεν ανήκε ποτέ σε κλαδικές, αλλά κοίταγε μόνο τη δουλειά του.

Αναζητώντας κι εγώ  πριν μερικές μέρες τη... σύνταξή μου, που κάθυστερεί αδικαιολόγητα κοντά δύο χρόνια τώρα, βρέθηκα στα γραφεία του ΙΚΑ. Και στις τρεις ώρες που περίμενα στην ουρά για να κάνω μια ερώτηση, οι περισσότεροι που περνούσαν μπροστά μου ήταν αλλοδαποί, κατά πολύ νεότεροί μου, που με σπασμένα ελληνικά ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΣΑΝ συντάξεις και επιδόματα. Και το χειρότερο είναι ότι θα τα πάρουν. Και ο φίλος που έχει φτύσει αίμα από παιδί και έχει συνεισφέρει τόσα χρόνια σ' αυτό το γαμημένο κράτος, τι θα πρέπει να κάνει; Τι θα πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που δουλέψαμε πληρώνοντας ακριβά το τίμημα της  εργασίας μας με φόρους και εισφορές, για να εξασφαλίσοσυμε, τάχα, τα γεράματά μας;

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ, γαμώ την ατυχία μου, που δεν βλέπω ν' αργεί να πέσει από κάποιον που δεν είναι αδερφή όπως εγώ, που έχω  σκύψει και περιμένω να με πηδήξουν...

Μπάμπης Κωνσταντάτος