Rib and Sea
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Κρίσιμα ερωτήματα για τις σχέσεις της Rothschild με την ελληνική κυβέρνηση.
Του Νίκου Χρυσικόπουλου.
Εδώ η Rothschild το έχει... τούμπανο, και εμείς κρυφό καμάρι… Αυτή η περίεργη μυστικότητα που έχει επικρατήσει γύρω από την επιλογή και την ύπαρξη ή μη σύμβασης μεταξύ ελληνικού δημοσίου, επί της ουσίας του ΟΔΔΗΧ και της Rothschild, προκαλεί αρκετά εύλογα ερωτήματα. Γιατί ενώ η ελληνική κυβέρνηση παριστάνει την ανήξερη, από την Rothschild κατ’ επανάληψη από πέρυσι γίνεται αναφορά στην συγκεκριμένη "δουλειά" που έχει αναλάβει για το ελληνικό κράτος! Σε επίσημα έγγραφά της!
Και φυσικά η υπόθεση έχει λάβει εντελώς διαφορετική διάσταση μετά και το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Παρίσι και τις επίσημες δηλώσεις που ακολούθησαν. Όπου επιχειρείται να γίνει... παρθενογένεση στις σχέσεις ελληνικής κυβέρνησης και Rothschild. Γιατί δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Τζανακόπουλου ακούσαμε ότι ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος ζήτησε στις 25 Ιανουαρίου από τον ΟΔΔΗΧ να βρει σύμβουλο και μετά από δύο ημέρες του υπεδείχθη από τον οργανισμό η Rothschild! Έτσι απλά… Και το μόνο που εκκρεμεί είναι η έκδοση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης. Ε, τώρα όσον αφορά το ταξίδι του πρωθυπουργού... σύμπτωση...
Το μαύρο πρόβατο.
«Υπήρχε μια χώρα όπου όλοι ήταν κλέφτες. Τη νύχτα κάθε κάτοικος έβγαινε με αντικλείδια κι ένα φανάρι και πήγαινε να διαρρήξει το σπίτι ενός γείτονα. Επέστρεφε την αυγή φορτωμένος κι έβρισκε το σπίτι του διαρρηγμένο. Κι έτσι όλοι ζούσαν αρμονικά και χωρίς προβλήματα, αφού ο ένας έκλεβε τον άλλον, κι αυτός έναν άλλον ακόμα και ούτω καθεξής, μέχρι να έρθει η σειρά του τελευταίου που έκλεβε τον πρώτο. Το εμπόριο σε εκείνη τη χώρα ασκείτο με τη μορφή της απάτης, τόσο από την πλευρά εκείνου που πουλούσε όσο και από την πλευρά εκείνου που αγόραζε. Η κυβέρνηση ήταν μια εταιρία που εγκληματούσε σε βάρος των πολιτών, και οι πολίτες, από τη μεριά τους, νοιάζονταν μόνο να εξαπατούν την κυβέρνηση. Έτσι η ζωή συνεχιζόταν χωρίς δυσκολίες, και δεν υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί.
Μάθημα Ελληνικής Ελευθερίας.
Του Simple Man.
Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ;
Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου;
Απορίες.
Του Προκόπη Μπίχτα.
Τώρα που εξαπλώνεται η συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, κοινωνικοποιήσεις – εθνικοποιήσεις τραπεζών, διαγραφή του χρέους κλ.π., ξεπήδησαν οι συνήθεις αντιρρησίες και καθ’ έξιν απορημένοι και “θέτουν προβληματισμούς” “πώς θα γίνουν αυτά” και εξάγουν ή υπονοούν και πόρισμα “αυτά δεν γίνονται”!
Ότι ανάλογες ενέργειες έχουν γίνει σε δεκάδες χώρες, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου διαθέτουν εθνικά νομίσματα, ότι, μέσα στον 20ο αιώνα, 47 χώρες έχουν κηρύξει στάση πληρωμών για τα χρέη τους και οι 44 από αυτές πέτυχαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης, ότι σε μια σειρά χώρες έχουν χαριστεί και διαγραφεί τα χρέη ιδιωτών και πολλά άλλα πράγματα, προφανώς “δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή τους”! “Προσπαθούν” ακόμα να ανακαλύψουν τον τροχό!
ΕΛΛΑΔΑ: Μίκρυναν την έκτασή σου, αλλ’ όχι το πνεύμα σου!
Γράφει η Αδαμαντία Σπαθάτου. (*)
Το παρακάτω, εντός εισαγωγικών, μήνυμα ήρθε από την Αμερική, όπου την 27η Ιανουαρίου οι Έλληνες απόδημοι τίμησαν το ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων. Συμπατριώτες μου, θεώρησα πως είναι χρέος μου αφ’ ενός να καυτηριάσω τη γενίκευση με την οποίαν εκφράστηκε ο επικεφαλής και, αφ’ ετέρου, να δικαιολογήσω τη σημερινή κατά της Ελλάδας στόχευση των Γερμανών.
Καθώς θα τελειώνετε το άρθρο μου, είμαι σίγουρη πως πολλοί από εσάς ακούτε για πρώτη φορά περί του παλληκαριού από την Κρήτη. Μάλιστα, φίλες και φίλοι αναγνώστες, δεν μας είπαν ποτέ τίποτε γι’ αυτόν τον ήρωα Κρητικό. Και για πολλούς άλλους, άγνωστους ήρωες δεν μας έχουν μιλήσει, εκείνοι που κάθε φορά οφείλουν να το κάμουν κι εύχομαι κάποιοι από εσάς να δουλέψουν λίγο περισσότερο γι’ αυτό, μέσα από το διαδίκτυο.