Rib and Sea

Του Διονύση Ρηγόπουλου (*).

Εύκολα αποφεύγεις να λύσεις ένα πρόβλημα αν το χαρακτηρίσεις άλυτο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την οργάνωση του κράτους μας. Αποδεχθήκαμε ότι το κράτος μπορεί να λειτουργεί χωρίς να γνωρίζει τους υπαλλήλους και τις μονάδες του. Αποδεχθήκαμε ότι το κράτος που ρυθμίζει τις ζωές και τις τύχες όλων μας, θα έχει κανόνες λειτουργίας ελαστικότερους από μία μικρή επιχείρηση.

Το κράτος, που επιβάλλει πρόστιμα και κυρώσεις για αδήλωτη εργασία, δηλώνει διά στόματος των εντεταλμένων προς τούτο λειτουργών του, ότι δεν γνωρίζει τις μονάδες του και τους εργαζομένους του. Δηλώνει ότι πληρώνει άτομα που αγνοεί πού βρίσκονται και τι κάνουν, σπαταλώντας τα δικά μας χρήματα.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Οι δανειστές απαιτούν μείωση του ορίου του αφορολόγητου, επειδή τα εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί δραματικά. Σωστοί! Επειδή τα πάντα πάνε κατά διαόλου και δεν υπάρχουν πλέον υψηλά εισοδήματα για να φορολογηθούν, πρέπει από κάπου να βρεθούν φόροι, ήτοι από τα χαμηλά εισοδήματα. Πώς, όμως, να αρμέξουν τα χαμηλά εισοδήματα, όταν υπάρχει αυτό το αφορολόγητο; Να μειωθεί, λοιπόν, το αφορολόγητο μέχρι να καταργηθεί με το επόμενο Μνημόνιο. Φοβερή λογική και προ πάντων αριστερή.

Από την άλλη μας έχουν ζαλίσει με το «χτίσιμο» του αφορολόγητου. Εδώ πρόκειται για την επινόηση του Ποπάι που τόσο μας ταλάνισε με τη λίστα Lagarde, αλλά και του βρώμικου, κατά Φίλη, ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα επεξεργάσθηκε και εκσυγχρόνισε ο Ντέπιουτης. Αν ένα ποσοστό του εισοδήματος που δηλώνεις δεν καλύπτεται με αποδείξεις, πληρώνεις επί πλέον φόρο στο μέτρο που δεν καλύπτεις με αποδείξεις το ποσοστό αυτό. Εφάρμοσαν και την αυτοτελή φορολόγηση των μισθωμάτων και το πράμα έδεσε. Αυτά όλα, λέει, είναι σφάλματα του ΔΝΤ που έκανε λάθος υπολογισμούς. Εμείς οι καημένοι δεν είχαμε κάποιον να αρνηθεί να εφαρμόσει λάθη. Ελέω καρέκλας.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Especially dedicated to Mr. N. Karanikas, special advisor to the Prime Minister’ s Strategic Planning Bureau.

Ήλθε ο υδραυλικός στο σπίτι κι’ αφού τελείωσε τη δουλειά του  τον ρώτησα τί του οφείλω. Ακολούθησε ο εξής διάλογος.

- 50 + 12 ΦΠΑ = 62.
- Δεν θέλω απόδειξη. Να σου δώσω 40;
- Δεν γίνεται.
- Γιατί;
- Ακούστε κύριέ μου. Δύο παιδιά μου πάνε στο Δημόσιο σχολείο της περιοχής μου και έχουν καταπληκτικούς δασκάλους. Μερικοί απ’ αυτούς κάνουν δωρεάν το απόγευμα δίωρο μάθημα στους αδύναμους μαθητές. Ο Βενιαμίν της οικογενείας πηγαίνει σε έναν εξαίρετο δημοτικό  παιδικό σταθμό όση ώρα δουλεύει η γυναίκα μου.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Οι Γερμανοί, λέει, δεν υποχωρούν στις παράλογες αξιώσεις τους για τη νιοστή αξιολόγηση, διότι κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το κάνουν πριν από τις εκλογές τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή; Θα φανούν στον γερμανικό λαό σκληροί έναντι των Ελλήνων, για να τους ψηφίσει, και μετά θα αλλάξουν θέσεις; Πανευρωπαϊκή αξία, η οποία οδηγεί τα βήματα όλων των πωλητικών και στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ολλανδία και παντού στην ΕΕ. Χωρίς αιδώ.

Ο Κούλης, λέει, συναντήθηκε με τον κ. Σόιμπλε και του ανέπτυξε το σχέδιό του για την έξοδο της Ελλάδος από την κρίση. Εμάς ρε Κούλη πότε θα μας το ανακοινώσεις το σχέδιο; Γιατί μας αφήνεις στο σκοτάδι; Δεν μας αφορά; Κι’ άλλη πανευρωπαϊκή αξία. Δεν κάνουμε του κεφαλιού μας. Παίρνουμε το «έχει καλώς» από τα αφεντικά και μετά σερβίρουμε το σχέδιο στο πόπολο την κατάλληλη για τα συμφέροντα του κώματος στιγμή. Άλλωστε, με σχέδιο μπήκαμε στο 1ο Μνημόνιο [λεφτά υπάρχουν], με σχέδιο μπήκαμε και στο 2ο [αναδιαπραγμάτευση 18 σημείων], με στρατηγικό σχέδιο μπήκαμε και στο 3ο το μακρύτερο [με ένα νόμο και ένα άρθρο καταργούμε τα Μνημόνια]. Και τώρα πάμε καρφωτοί για το 4ο [δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα λιτότητας, δεν υποχωρούμε από τις αρχές μας], επειδή φταίνε οι προηγούμενοι που μας έφεραν εδώ και εμείς δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που μας έφεραν ως εδώ. Μπορεί να λέγαμε «go back madame Merkel», αλλά δεν τρέχει και τίποτε να λέμε τώρα  «come back madame Merkel». Και η κυβίστηση πανευρωπαϊκή αξία. Ουάου!