Rib and Sea

Την βρήκα εκείνο το πρωϊνό του Φλεβάρη του 2016, περιφερόμενος σε μια παραλία της Σάμου ανάμεσα σε σχισμένες βάρκες, σωσίβια και λερωμένα ρούχα. Η ταυτότητα ενός μωρού, πλαστικοποιημένη, αγνώστου φύλου και εθνικότητας. Πώς να διαβάσω, άλλωστε, την αραβική γραφή; Η ημερομηνία γέννησης ήταν μόνο εμφανής και κατανοητή : 25.12.2015

Ένα μωρό δύο μόλις μηνών, λοιπόν, που το πήραν μαζί οι γονείς του στη βίαιη έξοδό τους από κάποια εμπόλεμη χώρα της ανατολής. Συρία; Ιράκ; Αφγανιστάν; Ποιος να ξέρει και τι σημασία έχει; Πώς να μεταφέρουν οι ώμοι ενός νεογέννητου την ευθύνη για την τρέλα του πολέμου; Αυτό έχει σημασία. Πώς να κατανοήσει τη μανία των αμερικανών, των ρώσων, των γάλλων και όλων αυτών οι οποίοι πιστεύουν ότι εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους ισοπεδώνοντας χώρες που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο όνομα της... Δημοκρατίας; Πώς να δεχθεί ότι αναγκάστηκε να διασχίσει με μια φουσκωτή βάρκα το Αιγαίο σε μια αγωνιώδη προσπάθεια των γονιών του να του δώσουν σε μια άλλη χώρα αυτά που οι διεθνείς χωροφύλακες του στέρησαν στη δική του;

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
[πριν κάψουμε το κουρελόπανο, είχαμε κάψει φλάντζα].
Παρακολουθήσαμε και φέτος live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά και όχι «απ’ ευθείας» που λένε οι αναλφάβητοι, ως εγώ, την καύση του «κουρελόπανου» κατά μακαρίτη ηθοποιό Διαμαντόπουλο και κατά ζώντα καθηγητή τού Παντείου Ρούσση της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αυτόν τον τύπο, και άλλους πολλούς, τους πληρώναμε μια ζωή και εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε για να λένε μαλακίες στο όνομα της ελευθερίας του λόγου.

Δαμιανός Βασιλειάδης. (*)

Είναι τρελό και πραγματικά παράλογο, και μάλλον μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει, πώς εκείνοι που πρωτοστατούσαν εναντίον της πολιτικής των ΗΠΑ, φωνάζοντας αυτά και άλλα γνωστά συνθήματα εναντίον των Αμερικανών, τώρα πρωτοστατούν και υπερθεματίζουν υπέρ της φιλίας, της προστασίας, της αλληλεγγύης και συμμαχίας με τους Αμερικανούς.

Ήρθαν αλήθεια τα πάνω κάτω στην πραγματικότητα. Άραγε ισχύει αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο; Πολλοί ισχυρίζονται ότι φτάνει πια η αυτομαστίγωση. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ασφαλώς ισχύει: «Τα εν οίκω μη εν δήμω». Όμως τα εν δήμω, αν δεν τα πούμε δεν υπάρχει σωτηρία. Ποια είναι αυτά τα εν δήμω θα καταθέσω, σε τίτλους, χωρίς ανάλυση αυτήν την φορά, την οποία έχω κάνει διεξοδικά σε άλλες μου αναλύσεις.

Γράφει ο Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης.

Παρά την κινητοποίηση όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων που διαθέτει ο Ηγεμών, ιδιαίτερα των μέσων επηρεασμού της κοινής γνώμης, τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ δεν τις κέρδισε η εκλεκτή του, η Hillary Clinton, αλλά ο Donald Trump. Επρόκειτο για εκλογές, που στην ουσία ήταν το ξέσπασμα μιας κρίσης που χρόνια τώρα υποβόσκει ανάμεσα στις δυνάμεις της συντήρησης, που αντιπροσωπεύει η Clinton, και τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης, που αντιπροσωπεύει ο Trump. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Θα το δούμε στη συνέχεια.

Από ό,τι φαίνεται μέχρι σήμερα, οι μεταρρυθμίσεις του Trump θα επικεντρωθούν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, στην προσπάθεια χαλιναγώγησης των χρηματοπιστωτικών παιγνιδιών της Wall Street και των πολεμικών επιχειρήσεων των ελίτ στην ανατολική ακτή, σταθεροποιώντας, κατά το δυνατόν, μια χώρα που διατρέχει τον κίνδυνο διαλύσεως. Έτσι, στην πρώτη του ομιλία, ο μέλλων πρόεδρος των ΗΠΑ ανέφερε τους δύο πυλώνες της πολιτικής που θα ακολουθήσει και θα είναι: